Στα πλαίσια της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940, το Ε2‘ τμήμα επεξεργάστηκε πληθώρα πληροφοριών… Ένιωσε πολλά συναισθήματα… Ταξίδεψε σ’ εκείνη την εποχή, προσπαθώντας να «δει» μέσα από τα μάτια των στρατιωτών στο μέτωπο, των οικογενειών τους, που έμεναν πίσω με μια ελπίδα, όλων όσων έβλεπαν πια ο πόλεμος να χτυπάει και της Ελλάδας την πόρτα… Με αφετηρία όλων ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους οι μαθητές/τριες έβαλαν σε τάξη τις μπερδεμένες σαν κουβάρι πληροφορίες όλων των προηγούμενων ετών για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου.
Τη συζήτηση αυτή ακολούθησε μια δραστηριότητα που τους έφερε ακόμη πιο κοντά σε αληθινές μαρτυρίες και βιώματα. Διάβασαν αληθινά γράμματα Ελλήνων στρατιωτών από τα ελληνοαλβανικά σύνορα, που έστελναν τότε προς τις οικογένειές τους. Τα παιδιά προσπάθησαν να τα αποκωδικοποιήσουν, να βρουν τα κοινά τους σημεία, αλλά και να αναγνωρίσουν τα συναισθήματα που κατέκλυζαν αυτούς τους ανθρώπους. Έχοντας «μπει» πλέον στα παπούτσια τους, έγραψαν σε ομάδες μια σελίδα ημερολογίου σαν να είναι και τα ίδια στρατιώτες του 1940, με όλες τις σελίδες αυτές να συνθέτουν το τελικό μας βιβλίο με τίτλο «Το ημερολόγιο ενός στρατιώτη της πατρίδος».
Κι αφού έγινε αυτή η εκτενής αναφορά στις ηρωικές μορφές των ανδρών στο πεδίο της μάχης, δεν θα ήταν δυνατόν αν μη γίνει μνεία και στη συμβολή των γυναικών. Ανάμεσα σε διάφορους ρόλους που κλήθηκαν οι γυναίκες να διαδραματίσουν εκείνη τη χρονική περίοδο, γνωρίσαμε καλύτερα τον ρόλο των γυναικών της Ηπείρου. Ακούσαμε το γνωστό τραγούδι «Γυναίκες Ηπειρώτισσες» και συζητήσαμε για τις γυναίκες αυτές που διακινδύνευαν επίσης τη ζωή τους, μεταφέροντας ψηλά στα βουνά πολεμοφόδια, ρούχα, τρόφιμα και ό,τι άλλο τους ζητούνταν. Σαν άλλες «γυναίκες της Πίνδου», λοιπόν, φτιάξαμε κι εμείς το δικό μας δέμα για το μέτωπο. Το γεμίσαμε μέσα με ζωγραφιές των παραπάνω αναγκαίων ειδών, αλλά και από έξω με ενθαρρυντικά συνθήματα προς τους μαχόμενους.
Σε ένα κόσμο που ακόμη η ειρήνη δεν θεωρείται δεδομένη για όλους, τα παιδιά βιώσαν μέσω των ,όχι και τόσο απομακρυσμένων χρονικά, Ελλήνων του 1940, τη σκληρότητα του πολέμου, τα αρνητικά συναισθήματα που «γεννά» και τις τραυματικές εμπειρίες που «χαρίζει» απλόχερα σε όλους όσους βρίσκονται, χωρίς να το έχουν επιλέξει, εμπλεκόμενοι…
Χρόνια πολλά, Ειρήνη! Χρόνια πολλά, Ελευθερία!
Οι μαθητές του Δ1‘ τμήματος κι αυτοί με τη σειρά τους, μέσα από τον κόσμο της ενσυναίσθησης, προσπάθησαν να μπουν στα παπούτσια ενός Έλληνα φαντάρου και να γράψουν μια σελίδα από το ημερολόγιό του, περιγράφοντας τις δυσκολίες, τις σκέψεις και τα συναισθήματά που αυτός βίωνε τις μαύρες μέρες του πολέμου. Οι μαθητές διαπίστωσαν ότι τις ανάλογες δυσκολίες και συναισθήματα είχαν και οι “εχθροί” μας, μέσα από την ιστορία του Τζοβάνι, ενός ιταλού φαντάρου. Συνδύασαν την ιστορία του πολέμου με ιστορίες μετανάστευσης που μαθαίνουν στο μάθημα της Ιστορία τους και έφτιαξαν την μαγική συνταγή της επιτυχίας: θάρρος, πίστη, ελπίδα, αγάπη, μυαλό, συνεργασία, αλληλεγγύη!
Ακόμα, έφτιαξαν το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας τους, αναφέροντας σπουδαία γεγονότα του πολέμου. Επίσης, με αφορμή το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου που μελέτησαν στο βιβλίο της Γλώσσας, έφτιαξαν την βιογραφία και το πορτρέτο του ποιητή! Μάλιστα απάγγειλαν το θαυμάσιο ποιήμά του “Ειρήνη”. Τέλος, έφτιαξαν τις σημαίες όλου του κόσμου και μ’ αυτές “έραψαν” το φόρεμα της Ειρήνης, η οποία πλέον στολίζει το σχολείο μας, θυμίζοντάς μας τι είναι η Ειρήνη και πόσο πολύτιμη είναι για όλους τους ανθρώπους του κόσμου!
Ας βομβαρδίσουμε τον κόσμο αγάπη…
Η 25η Οκτωβρίου 2024 ήταν η ημέρα που γιορτάσαμε στο σχολείο όλοι μαζί, την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Μετά την επιμνημόσυνη δέηση που πραγματοποιήθηκε στο μνημείο των Τσικαλαριών για τους πεσόντες, κι αφού έχουμε όλοι καταλάβει πλεόν πως σε έναν πόλεμο κανείς δεν βγαίνει νικητής, αποφασίσαμε να φτιάξουμε δύο αφίσες με το σημαντικότερο μήνυμα αυτών των ημερών, την ειρήνη.
Αφήσαμε λοιπόν, μικροί και μεγάλοι, να βομβαρδιστεί ο κόσμος όλος, όχι βέβαια με βόμβες, αλλά με σύμβολα που μας θυμίζουν την αγάπη, την ειρήνη, την ελπίδα.
Όσο ενας λαός δεν μαθαίνει από την ιστορία του, λένε πως ειναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει… Γι’ αυτό κι εμείς, γνωρίζοντας την φρικαλεότητα του πολέμου, έχουμε το βλέμμα στραμμένο σε ένα ελπιδοφόρο μέλλον με εμπιστοσύνη στους μαθητές/τριές μας… που μπορούν, όπως έκαναν στο χαρτί, να φτιάξουν έναν κόσμο που όσο «περνάει από το χέρι τους», θα βομβαρδίζεται μονάχα από λουλούδια, αγάπη και ειρήνη!